...

Co ze mnie za matka, skoro nie potrafię nakarmić swojego dziecka? Myślałam, że nasze problemy rozwiązały się, kiedy przestałam Polę karmić (no, bo skoro sama nie chciała tak jeść, to chyba sprawa jasna). Mała chwyciła mleko modyfikowane i jadła z apetytem, większym nawet, niż do tej pory. Aż tu nagle, od kilku dni powiedziała "nie". Wyartykułowała owo "nie" krzykiem na pół dzielnicy i manifestacyjnym zjedzeniem 60ml w ciągu całego dnia. Całego!

Wrzask przy zasypianiu, kiedy śmiałam dać jej butelkę doprowadził mnie do krzyku i płaczu. Polkę też. Wkurwiona (no nie mam innego słowa, doprawdy) dałam jej wody. Wypiła jej jakieś 10ml po czym odepchnęła butelkę, zacisnęła usta i odwróciła głowę rozpoczynając histeryczne wycie. Przez cały dzień może ze 100ml wody udało nam się w nią wcisnąć. "Na śpiocha" też nie chce jeść mleka.

No, to może chociaż stałe pokarmy? A gdzie tam! Kilka łyżeczek kaszki, kilka łyżeczek obiadku. Na wadze spadek w stosunku do ostatnich osiągów.

Solidne polskie kurwy cisną mi się na usta, bo co do cholery się dzieje? No co? Mleko mm - NIE, pierś - NIE, woda - NIE, obiadek - NIE, owoce - NIE, warzywa - NIE, ze słoiczka - NIE, gotowane przez mamę - NIE. I wrzask, i płacz, i marudzenie, że głodna. No cholera jasna, nerwy mi puszczają. Co mam jej powiedzieć "nie, to nie" i nie karmić jej niczym dla "przetrzymania"? Czy 6-cio miesięczne dziecko może w ogóle świadomie histeryzować i należy ją jakoś zdyscyplinować? Czy założyć, że "tak ma", że dzieci w tym wieku nie myślą racjonalnie i po prostu przeczekać? Podręcznik nic na ten temat nie pisze, Internety coś tam mówią, ale wiadomo jak jest - fora psycho-matek i kobiet, które lubią hiperbolizować - nie dla mnie. Blogosfera najwyraźniej ma dzieci dobrze jedzące, grzeczne i uśmiechnięte 24/h (albo sprytnie nie przyznaje się do gorszych dni). Wiem, gdzieś tam w głębi rozumku wiem, że nie jest to jakiś wyjątkowy przypadek, ale  nie rozumiem własnego dziecka. Nie wiem, dlaczego funkcjonujemy w cyklach miesięcznych, podczas gdy moje koleżanki potrafią wypracować rutynę, ich dzieci są przewidywalne i trzymają się swoich upodobań. Polka nie. W tym miesiącu np. budzi się w nocy od 3 do 5 razy, odmawia jedzenia. Miesiąc wcześniej budziła się np. raz i jak w zegarku, jadła tyko odciągnięte mleko. Dwa miesiące temu wrzeszczała i przy piersi i przy butelce, spała ładnie z jedną pobudką. Trzy miesiące temu wisiała na piersi, spała prawie całe noce, cztery miesiące temu pierś naprzemian z butelką - sielanka. Noce gorsze - 2, 3 pobudki. Pięć miesięcy temu tylko pierś, nie chciała zasypiać, nosiłam ją z godzinę, zanim usypiała. Noce spokojne. Sześć miesięcy temu, kiedy była najmniejsza, było jej wszystko jedno co je, jak je, byle tylko się wyspała. Noce bez ani jednej pobudki - fenomen.

Czemu taki kalejdoskop? Co z tym jedzeniem? Nie uwierzę w alergie, refluksy i inne gówna chorobowe, bo dziecko jest zdrowe (poza katarem), nie ząbkuje i ewidentnie dala dziś popis uporu i histerii, HISTERII! A ja braku zrozumienia i cierpliwości, bo ileż można. Cały tydzień dziecko zmierzi, marudzi: na rękach - nie, w łóżeczku - nie, w kojcu - nie, na macie - nie, w bujaku - nie, w foteliku do karmienia - nie, na spacerze - nie, w tuli - nie, w wózku - nie. Do posrania (za przeproszeniem) NIE. Wczoraj dzień wytchnienia, dziś też, bo przejął ją mąż. Aż się za własną córeczką stęskniłam. Mówię - dziś ja usypiam. W zamian za rzut macierzyńskiej miłości dostałam jeden wielki wrzask i brak współpracy. I widzę tu, na książeczce zdrowia taką sielską scenkę teraz (bo leży obok mnie): piękna mama przytula odchowane i uśmiechnięte niemowlę. No photoshop na 100%.