Na pohybel pesymistom! & #hasztagmasterintroduction; #hasztagisazarazliwe

Królowa narzekania, ja, biorę się za rozliczenie z utyskującymi zewsząd na niemowlęta wszelakie. Dość!

Krótki wywód (bo właśnie obejrzałam pierwszy odcinek How to get away with murder, więc włączył mi się żargon prawniczy):

Ciesz się ciążą, bo potem będzie tylko gorzej
W ciąży słyszałam tylko: wyśpij się na zapas, jedz to, jedz tamto, bo potem dieta. Pisz ten doktorat, bo potem już nic nie zrobisz. Generalne przesłanie ciotek-dobra-rada było takie: korzystaj z resztki danego życia, choć toczysz się przezeń jak wieloryb na płyciźnie (żenująco), bo potem się skończy. Nic podobnego! Teraz, to dopiero człowiek czuje, że żyje! Niewtajemniczonym tłumaczę: przez pierwszych kilka tygodni życia dziecka hormony matki produkują takie ilości siły i energii, że można nocami nie spać, a i tak jest siła (i ochota!) wstawać do maluszka w nocy. Jedna sesja przytulania ze szkrabem skutecznie ładuje akumulator na kilka dni, a uśmiech od ucha do ucha na widok mamy robi na samoocenę lepiej niż dyplom najlepszej uczelni i to z wyróżnieniem (nie mam :/). Mam ochotę (tu ukłon w stronę Zuzy z MillyMy) na potężny hasztag: #pieprzeniewbambus, #macierzyństwojestsuper, #nieznaciesię, #wcaleniejestgorzej - ergo, jest tylko LEPIEJ:
- nie jestem obolała i opuchnięta
- mam Polkę przy sobie a nie ugniatającą mi wątrobę i pęcherz
- dieta połogowa pozwoliła mi zrzucić całe baby weight
- mój noworodek spał ciurkiem 7 godzin od urodzenia, ostatnio gorzej, bo robi sobie 2 pobudki na jedzenie (ale uważam, że świadczy to o jej inteligencji: po co jeść w dzień i tracić zabawę, skoro mogę dojadać w nocy, na śpiocha?)

Ciesz się noworodkiem, bo potem będzie tylko gorzej
Jak Pola się urodziła to mi powtarzali, że to skarb, że tak śpi i żebym się tymi pierwszymi tygodniami cieszyła jak wygraną w totka, bo przecież zaraz się zacznie: raczkowanie, oczy dookoła głowy, postawa roszczeniowa, problemy z karmieniem, pierwsza manipulacja, problemy przy przewijaniu i inne cuda. No i zaczęło się to wszystko, a ja bynajmniej nie uważam tego za problem:
- Polka wierci się przy zmianie pieluszki, co jest dla mnie zdrowym objawem aktywnego i zainteresowanego światem niemowlęcia
- rozpoczęła przemieszczanie się po mieszkaniu (wstęp do raczkowania, płynny pełz i ekspercki suw płaski), a ja piszczę z radości, bo to oznacza, że jest silna i zdrowa. A do tego śmieje się ona przy tym tak szczerze, że nie wiem jak można w ogóle zaliczać postępy swojego dziecka do #potembedziegorzej
- moje dziecko mną manipuluje - mam tylko nadzieję, że nie za bardzo, i że nadal ja jestem sprytniejsza, ale uważam, że pierwszy przejaw jej świadomej inteligencji należy afirmować i podsycać (być może ukierunkować odpowiednio), ale nie narzekać!
- mamy problemy z karmieniem - ale z tylu innych problemów z dziećmi, o których czytam, to moje na serio są mikro małe i cieszę się, że takie, bo jakieś w końcu muszą być. Nie da się wychować bezproblemowego bobasa, no nie da się.
- postawa roszczeniowa - no krzyczy na mnie, jak ją olewam. Nie dziwię się jej wcale, też lubię być w centrum zainteresowania i nie lubię jak się mnie olewa a conto laptopa czy telefonu. Moja córeczka w ten sposób pokazuje swój stosunek do techniki i prymatu kontaktu osobistego nad wirtualnym #polkasocjologniemaco

Ciesz się, bo jak zacznie biegać, to będzie tylko gorzej
Do tej kategorii można wpisać chyba wszystko to, co czeka nas na kolejnych etapach rozwoju: chodzenie, bieganie, branie przedmiotów do rączek, wkładanie niebezpiecznych rzeczy do buzi, żłobek/przedszkole, choroby i inne cuda wieku dziecięcego. Gdyby to wszystko było łatwe i przyjemne to dzieci rosłyby na drzewach i spadały na ziemię odchowane i czerwone jesienią. Wiadomo, że nie jest prosto, no ale co z tego? Każda z tych rzeczy to objaw zdrowego i szczęśliwego dziecka i trzeba się z tego cieszyć, a nie szarpać o każdy wysyłek, który musimy włożyć w macierzyństwo. Osobiście nie mogę się doczekać, kiedy Polka powie do mnie pierwszy raz "Kocham cię mamo", a jeśli w tym samym czasie wejdzie w etap zadawania miliona pytań ("Mamusiu, co to jest syfon?", "Mamusiu dlaczego gryziesz syfon?") to z radością będę odpowiadać (mając oczywiście w zanadrzu święte "Bo tak" i "Bo nie" wyćwiczone do perfekcji). Będę za nią biegać, kiedy będzie się uczyła chodzić, będę z dumą obserwować, jak dużo ma energii i zapału do robienia wszystkich tych rzeczy, będę ją uczyć wszystkiego po kolei (sporty zostawiając jednak mężowi).

Z wszystkich tych antycypacyjnych pesymistycznych mantr wygłaszanych pod adresem świeżej mamy skorzystałam tylko z jednej: ciesz się.

#Polkalove