Raport o stanie badań

Do tej pory myślałam, że potrzebuję dwóch laptopów. Na jednym mogłabym oglądać seriale, na drugim pisać na bloga, sprawdzać Internety i pracować nad doktoratem (koniecznie w tej konieczności). Trzeci sezon Scandal wciągnął mnie tak intensywnie, że nie jestem w stanie zrezygnować z kolejnego odcinka, kiedy przychodzi chwila wolnego do Polki.

"Wolne" to dobre określenie. Jak to trafnie dzisiaj ujęła moja gastrolog: "Przychodzi taki moment, kiedy macierzyństwo staje się dla matki uciążliwe, a nie powinno tak być". Miała na myśli nasze karmienia - co godzinę po 30 mililitrów. Karmienia posiłkowe po kilka łyżeczek. Podobnie sprawę widziała nasza pediatra - coś tu nie gra i trzeba to zmienić.

Cały tydzień biegałyśmy z małą po lekarzach - gastrolog, który skierował nas do neuro-logopedy, pediatra, która znów odesłała nas do Centrum Pediatrii. Do tego badania krwi (nie tak bezproblemowe, jak ostatnio). W końcu ci wszyscy lekarze i specjaliści osiągnęli wspólny front. Mam zrezygnować z permanentnego dokarmiania Polki. Do tej pory strasznie się spinałam, że mała nie je za dużo. Przy każdej okazji próbowałam jej dawać coś do jedzenia, żeby wyrobiła jakąś rozsądną dawkę. Przez to Polka nauczyła się jeść często i mało. A teraz, kiedy jest szalenie zainteresowana całym otaczającym ją światem - jest jej to wybitnie na rękę. Trzeba jej to wyperswadować i przyzwyczaić do stałych por posiłków co 3, 2,5 godziny. Bez względu na jej protesty w okresie przystosowawczym. Obawiam się tylko, że będzie to trudniejsze dla mnie, niż dla niej.

Niektóre matki przeżywają traumę ucząc swoje dzieci zasypiać solo - te płacze w łóżeczku i zasada, żeby np. przez kwadrans nie przychodzić do dzidziusia. Nie dałabym rady przeprowadzić takiego treningu. Nie wiem, czy wytrzymam też, kiedy Pola wypija np. 30 mililitrów przekonana, że za godzinkę znów dostanie tyle samo. A potem będzie się domagać jedzenia przez kolejne 2,5 godziny! I znów zje mikro ilość i tak w kółko, aż zgłodnieje na tyle, żeby wypić porządną porcję i dalej iść cyklem opracowanym przez gastrologa.

Polkę sprawdzono dokładnie pod każdym chyba względem:
Waży 7700g (no, solidny, przyrost, stabilny od 2 miesięcy 50-ty centyl - rewelacja!!);
mierzy 71cm (ładnie!).
Obwód główki - 42cm, obwód klatki piersiowej - 41cm.
Pediatra stwierdziła, że dziecko jest zdrowe i silne, cyt.: "Jeszcze ze dwa tygodnie i będzie siadać!" (to znaczy posadzona, bo zanim sama siądzie jeszcze sporo czasu minie).

Neuro-logopeda najpierw stwierdziła, że malutka ma bardzo silny odruch wymiotny, co może powodować nasze problemy z karmieniem. No, ale ja też tak mam (a jem nieźle!), więc samo w sobie nie stanowi to większego problemu. Polka ma też odruch kąsania (zamiast ssania) i należy go stymulować, by przeszedł w gryzienie. Robi się to... jedzeniem. Mogę dawać jej chupka od czasu do czasu (czego absolutnie nie chcę!), podawać jedzenie w gryzaku silikonowym (bo siateczka jest za miękka) i wkładać tam coraz większe i twardsze kawałki jedzenia. Mogę też dawać jej cząstki jedzonka, ale tylko takie miękkie, którymi się nie zadławi - cukinię, brokuła. Do gryzienia skórkę od chleba (bo ta z kolei jest za twarda i Pola jej nie odgryzie kawałka). Dziś na kontroli doprecyzowano, że Pola ślicznie potrafi jeść: zbiera z łyżeczki, zaczyna jakby gryźć po bokach (a nie na środku), więc wszystko w normie (no cóż... jadła o 5:00 rano, kontrola była o 12:00 i w między czasie nie chciała zjeść nic więcej, no to nie dziwota, że ładnie jadła. Ja też nie nalegałam, nie dawałam jej kaszki, owocków, mleka w małych porcjach - no bo kazali mi przynieść córkę głodną). Zjadła w gabinecie logopedycznym 3/4 obiadku. Kolejną porcję dostała dopiero 2,5h później i o dziwo wypiła duszkiem ok. 120ml mleka! Kolejna porcja o 17:00 i będzie to mleczko. Potem 19:30 (co może się nie udać, bo mała zasypia wcześniej), ale spróbujemy! No i przede wszystkim jesteśmy wszyscy dobrej myśli. Skoro dziecko mam w 100% zdrowe, stabilnie siedzi na 50-tym centylu od blisko 2 miesięcy to czas zastosować się do pradawnej zasady, że "dopóki w domu jest jedzenie... dziecko z głodu nie umrze" (co dedykuję mojej Rzeszowiance!).