Co nowego w małym brzuszku?

Cierpliwość mi się kończy. Czasem wydaje mi się, że problemy z brzuszkiem się skończyły - kropelki działały, Pola przestawała płakać, ładnie jadła. Potem okazuje się, że za mało przybiera, znów się pręży. Na fotelu nie da się jej nakarmić od tygodnia, je tylko na leżąco w łóżku. W międzyczasie krzyczy. Potem przechodzi, jak ręką odjął. Dwa dni ciszy. Znów krzyczy wieczorami. Myślę sobie - kolka, bo regularnie, wieczorem. Dziś zrobiła się krzycząca w samo południe. Wczoraj piękny dzień, wszystko idealnie, wrzask wieczorem. Przedwczoraj ani grama płaczu, wymioty. Nie ma w tym reguły.

Moja kobieca i teraz już matczyna intuicja podpowiadają mi, że krople nic jej nie pomagają (dziś nie dałam i sytuacja wyglądała identycznie, przeszło samo po pół godzinie). Podpowiada mi też, że to nie kolka, bo regularności w tym brak, kiedy Pola jest noszona pionowo płaczu nie ma i wszystko jest dobrze. Poziomowana drze się w niebogłosy. Krzyczy karmiona na fotelu, ale w łóżku już nie. Naprężona jak struna na fotelu, brana na ręce mięknie i pozwala się nosić. Wszystkie te objawy przeczą kolkom - każdy lekarz, podręcznik, Internet tak mówią

Co zatem? Dieta? Absolutnie nie! Jak jem każdy czytelnik tego bloga wie. Od czasu do czasu zaszaleję, zjem kawałek ciasta (mąka, jabłka, zero przypraw, mikro cukru, trochę jajka i masła), na chrzcinach jadłam rosół (nie domowy) i roladę z kurczaka nadziewaną szpinakiem - cudowna, ale Polka przyjęła ją bardzo znośnie - kupa była, płaczu nie było, myślę sobie - świetnie! Mała ma 3,5 miesiąca, moja dieta rozszerzyła się ostatnio o pomidora. Nie zaobserwowałam jakichś rewelacji brzuszkowych, wszystko bez zmian (czyli jak w pierwszym akapicie). Dieta nic tu nie zmienia, jest zbyt regularna i restrykcyjna.

Może coś ją uciska na brzuszek? Wyeliminowałam wszystkie spodnie "na styk", zostawiłam tylko te z luźną gumką i na wielkich ściągaczach. Pieluchy zapinam tak luźno, że aż boję się wycieków. Układam ją odpowiednio: raz na brzuszku, raz na pleckach. Śpi na brzuchu, ze mną na boczku, czasem na pleckach. Nie leży za długo w jednej pozycji. W bujaczku też jej nie przetrzymujemy, ma po równo wszystkiego.

Co robimy nie tak, skoro te dziwne histerie brzuszkowe powtarzają się non stop? Dziś straciłam cierpliwość i kiedy mała znów zaczęła krzyczeć dmuchnęłam jej w twarz, żeby skupiła uwagę na czymś innym. Momentalnie przestała płakać i zaczęła się uśmiechać zaskoczona obrotem sprawy. No, to chyba koronny dowód, że nie mamy do czynienia z kolką? Chyba, że właśnie wynalazłam niezawodny sposób radzenia sobie z kolkami, na który nie wpadły miliardy matek i naukowców przede mną - raczej nie.

Robiłam dużo rzeczy, żeby jej pomóc:
- układałam "pod górkę"
- zmieniałam pozycje karmienia
- odciągałam trochę mleka przed karmieniem, żeby za dużo/szybko nie leciało
- karmiłam na stojąco (!), na leżąco, siedząc po turecku na dywanie, z Polą leżącą na brzuszku (niezwykle trudna pozycja) i w wielu innych konfiguracjach
- nosiliśmy z mężem na zmianę
- próbowaliśmy ciepłych okładów na brzuszek
- dawaliśmy kropelki: Colinox, Espumisan, IBUvit Kolka (zawierające symetykon w różnych ilościach), Kolaktazę (zawierającą enzym laktazy rozkładający laktozę w mleku matki - bo może to nietoleracja), Biogaię (zawierającą żywe kultury bakterii by pobudzić perystaltykę jelit)
- próbowaliśmy karmić butelką

Wszystkie raz działały, za drugim razem już nie. Myślę, że rządził tu przypadek i tak na prawdę nic nie zadziałało, gdyż przyczyna pewnie inna. JAKA? Oficjalnie mam już dość. Jestem kłębkiem nerwów, kiedy zbliża się karmienie. Każdy ruch Poli traktuję jak zapowiedź zbliżającego się płaczu i prężenia. Nie mam serca znów jej zapewniać, że jej pomogę, BO DO CHOLERY NIE WIEM JAK!

Myślałam przez chwilę, że to reflux (albo jakaś jego mniejsza pochodna), odbijałam ją w trakcie i po jedzeniu. Doraźnie pomaga najbardziej ze wszystkiego. Jak mała Pola hepnie sobie jak piwosz z kulku-dziesięcioletnim doświadczeniem spokojnie je dalej. Czasem musi drugą stroną (puszczenie bąka działa tak samo). Przestałam dawać jej krople kolaktazy, kiedy zobaczyłam, że ten system się sprawdza. Po tygodniu - znów to samo. Odbijana nie chce odbić, zamiast tego napina się niesamowicie.

Czuję się jak porażka macierzyńska - nie oceniam już swojej opieki nad Polą w skali dobrych dni i uśmiechów. Patrzę tylko przez pryzmat chwil, kiedy nie daję sobie rady. Trzy dni - sielanka, czwarty dzień do kitu. Oczywiście ten ostatni determinuje cały tydzień. Dodatkowo mam wrażenie, że córcia uśmiecha się do wszystkich, tylko nie do mnie. Na widok męża powracającego z pracy cieszy się, aż piszczy z radości. Śmieje się w głos do Lady Mamy i do mojego Ojca. Zawsze z nimi "rozmawia" a mnie zaszczyca od czasu do czasu skromnym "o".

Też tak macie? Bo jak się okaże, że tylko u mnie tak jest to opadnę bezwładnie w mariański rów rozpaczy i niczym Ania z Zielonego wzgórza oddam się skłonności do przesady i depresji.

Kluska ćwiczy na brzuszku, żeby plecki były silne, a brzuch, żeby nie bolał