Mama

W piątek byłyśmy u gastrologa. Dr Maliszewska z Centrum Pediatrii im. Jana Pawła II niemalże rozwiała moje wątpliwości odnośnie mojej wartości jako matki. Inny lekarz potwierdził, ze lekarka ma holistyczne podejście do pacjenta i matki ją uwielbiają.  Niniejszym przyłączam się do grona fanek.

W przeciwieństwie do innych lekarzy ta wysłuchała wszystkiego, co zaobserwowałam, przwliczyła ze mną wagę Poli i poobserwowała jej zachowanie przy piersi. Stwierdziła, że choroby przewodu pokarmowego nie ma. Pola najprawdopodobniej zraziła się do piersi bo za szybko jej leciało mleko. Dlatego "na śpiocha" udaje się ją karmić a w dzień nie. Niestety w tej sytuacji pozostaje nam karmienie butelką i odciaganie pokarmu. Moje życie się zmieniło. Nie ma już sielankowego niemowlaka ciumkającego jedzonko. Jest laktator - tylko.

Rola mamy uległa degradacji do zapotrzebowania restauracyjnego. Przez to coraz mniej czasu poświęcam Poli. Rano zajmuje się nią mąż, ja odciagam mleko. Karmimy godzinę. Odbijamy pół. Potem drzemka. Jem śniadanie i czekam na mleko. Znowu odciagam. Pola się budzi, karmimy. Noszę do odbicia czasem godzinę. Potem spacer - Polka w swoim łóżeczku, ja krzątam się pakując torbę i podgrzewając mleko na spacer. Mała się niecierpliwi. Wychodzimy. Na spacerze albo śpi albo się wkurza, że musi być w wózku. Od biedy w nosidle. Wracamy. Polke bierze Łady Mama i zabawia, ta raduje się i piszczy. Ja jem obiad. Dalej ktoś zajmuje się Polą tudzież kładę ją na matę i sama odciagam pokarm, uzupełnieniam zapas pieluch na przewijaku, ścielę łóżeczko itp. Karmię butelką. Czasem próbuję piersią, mała drze się, histeryzuje i płacze wiec odpuszczam i je z butli. Drzemka. Pola budzi się, jest ok 17-18. Wraca mąż i zajmuje się Polą, ja jem kolację i odciągam mleko. Karmię, noszę do odbicia. Kąpiemy. Mała padnieta usypia przy piersi (po płaczu oczywiście). Nie ma w tych naszych dniach czasu na zabawę, uśmiechy, czytanie książeczek. Wszystko kręci się wokół karmienia. Albo jest glodna albo się nudzi kiedy ja odciagam mleko. Mama przestała jej się kojarzyć z ciepłem, bliskością, spokojem, ukojeniem i zabawą. Teraz to stres, zdenerwowanie. Tata jest od zabawiania, Lady
Mama również. Mama od niedobrego mleka i znikania co chwila.

Boję  się, że już tak zostanie. Własne dziecko nie przepada za moim towarzystwem i jest przekonane, że mam coś lepszego do roboty niż ona. A ja przecież podporzadkowalam (kolejny raz) cały swój czas jej zachciankom. Bez mrugnięcia okiem! Jak miałabym się rozdwoic? I jednocześnie być jej towarzyszem zabaw i krową dojną podpiętą do laktatora? Serce mi się ściska, kiedy Pola rozradowana na cudzych rękach płacze w moich ramionach. Jakoś nie wierzę, że wyciągnie kiedykolwiek rączki w moją stronę. Powoli przestaje też wołać "mama" kiedy jej źle. Zacznie "tata" niebawem (nie, to nie rywalizacja).

Dziwi mnie, że nie miałam jeszcze ochoty tym rzucić i wyjść po prostu z domu. Jednocześnie nie mam już ani grama cierpliwości więcej i nie jestem w stanie zostawić jej samej na pastwę mleka modyfikowanego i butli. Chcę spełniać jej potrzeby, dbać o nią, bo nikt nie zrobi tego lepiej (o czym Polka nie wie).

Teraz śpi. Usnęła po 3-godzinnej walce z głodem, bezsennością, gazami, niechęcią do mamy/piersi. Zmuszam ją do ssania odciągnąwszy wcześniej trochę, płacze, krzyczy, wyrywa się a w końcu chwyta, pije i usypia. Droga do tej piersi jest jakas masakrycznie hardcore'owa i psychicznie bolesna dla nas obu. Dziś skapitulowałam i zjadła z butli a usnęła przy kołysance (trzech). Teraz pilnuję jej, bo śpi na brzuszku (zamiast też spać). Co będzie dalej?