Pod nieobecność mamy...

Mąż z Polą, tata roku. Otula, przytula, lepszy niż wózek (który spokojnie pchał przed sobą). Polka premierowo w nosidełku Baby Bjorn odziedziczonym po mojej siostrze (7-mio letnie). Tak, wiem - do Parku Śląskiego, terytorium chustonoszenia, wybrać się z nosidłem potępianym przez rzeczone zgrupowanie? Skandal. No i jeszcze z tak małym dzieckiem (3 miesiące!), przecież kręgosłup, bioderka i cuda wianki! Groźby sypałyby się niczym wściekłość grupy 70+ w kościele tydzień temu na widok gołych (!) rączek Poli. Na zewnątrz upalna Floryda, w środku budynku las równikowy, ale sweter ma być włożony, bo dziecko się przeziębi. Tak jak swetra nie włożyłam, tak i teraz bezczelnie puściłam dziecko samopas i to w nosidle! Wyrodna matka zamiast siedzieć w domu na klepisku szalała u fryzjera i na zakupach zostawiając małą (o zgrozo!) z ojcem! I to ojcem dziecka! Mężem własnym!

A ojcem mój mąż jest wybitnym. Co rano, kiedy polka przed 7 rozpoczyna swoje harce i swawole on wstaje razem z nią i kilka godzin później przynosi mi do łóżka małego, roześmianego głodomorka do karmienia. Swoją poranną wachtę odbywa nawet, gdy na rano do pracy. Robią mi nawet z Polą śniadanie, więc wstaję sobie spokojnie "na gotowe". A po przyjściu z pracy nosi, kołysze, zabawia - córkę swą. Odciąża mój biedny nadgarstek i kręgosłup przejmując dziecię. Wszystko to robi chętnie i z zapałem, bo Pola nagradza go za to najpiękniejszymi uśmiechami na świecie. W środku nocy przewija, razem ze mną masuje Poli brzuszek (w sytuacjach kryzysowych). Porzuca pracę i wraca do domu, kiedy sobie nie radzę. Jeździ dla mnie po sklepach i wraca z darami z promocji, spodniami wypatrzonymi w internecie, rzeczami odłożonymi "na kasie" po telefonicznej konsultacji z panią sklepową. Siedzi w domu z dzieckiem, kiedy ja awaryjnie muszę wyjść, powozi Polkę na spacerach. A do tego jeszcze wybacza mi ataki niezadowolenia i marudzenia, że coś tam czasem zrobi źle (no ale przecież kto nie robi źle czasem!).

Smutno mu czasem, kiedy schodzi na dół do moich rodziców a oni zachwycają się Polą niczym dzieciątkiem betlejemskim. Żal mu, że moim ją pokazuje, a swoim nie może, bo dalej mieszkają i rzadko odwiedzają. Wkurza się też na mnie, kiedy nadaję na Teściową z Sanepidu, bo przecież on na swoją teściową złego słowa nigdy nie powiedział. Dziś pękał z dumy na spacerze - on z Polką na sobie, Teściowa obok. Prawie nie widuje się ze swoimi rodzicami, a i Poli do Katowic nie zabieramy (bo jak wiadomo, ta lubi spokój). Dziś wzięliśmy i mąż miał ją całą dla siebie,  w swoim domu, wśród swoich rodziców. Dodatkowo jeszcze ja na wychodnym, więc nie wyrywałam jej panicznie po 5 minutach z cudzych rąk, nie pouczałam całej rodziny jak ją trzymać, co lubi, czego nie lubi. Nie okrywałam jej kocykiem, nie sprawdzałam czy jej ciepło - jednocześnie nie ufając osądowi męża. Słowem - nie było mnie. Nie podważałam jego kompetencji ani autorytetu i był tatą na medal. Mam wrażenie, że kiedy mnie nie ma mąż radzi sobie z Polką o wiele lepiej, niż kiedy notorycznie go pouczam czy poprawiam. Bo w sumie, co to za różnica, czy dziecko będzie miało białą czapeczkę, czy różową - ważne, że wiatr nie wieje do uszu. Nie ważne też czy ubierze mąż śpiworek na bluzę czy odwrotnie - ważne, żę Pola ma ciepło. Przykładów można wyliczać w nieskończoność - ważne, że oboje wrócili do domu szczęśliwi i bezpieczni.

A ja trafiłam na wyprzedaż w Lindex i zarzucam z zadowolenia moją nową czupryną.