Dużo smutku w małym brzuszku

Sytuacja wyglądała następująco: 

Poranek - sielanka. Mała pola wygląda ślicznie w swoich nowych spodniach, mama fotografuje, Pola uśmiecha się do mnie, do lustra (nadal do mnie), do swoich zabawek. Potem głodnieje, matka wyciąga sprzęt i zaczyna się płacz. Mała dziewczynka bardzo mocno się napina, wykrzywia głowę, nabiera mocno powietrza by już za chwilę wraz z wyprostem wszystkich rączek i nóżek, dać upust swojemu żalowi. Płacze, krzyczy. Jednocześnie bardzo głodna domaga się swojej porcji mleka, odrzuca pierś i nie chce jeść.

W międzyczasie straciłam siły do dalszej walki. Lady Mama w gabinecie, mąż na niemieckim, ojciec inżynier niezdatny do udzielania pomocy przy niemowlęciu (w takich chwilach, bo w innych daje radę). Zadzwoniłam do przychodni i chyba pierwszy raz w życiu wykorzystałam przywilej należenia do lekarskiej rodziny. Ubłagałam panią doktor by przyjęła nas jeszcze dzisiaj. Wykonałam swoją roczną porcję ćwiczeń zapieprz***c między piętrami w poszukiwaniu małej kurteczki przeciwdeszczowej (przecież nie używana od tygodni, na zewnątrz akurat dziś 8 stopni), pakując małą do nosidła, nosidło plasując na tylnym siedzeniu w aucie u Lady. W przychodni nosiło wyjąć z tyłu, a ciężkie z małą w środku, do lekarki. W gabinecie 100 stopni, ja w pełnym rynsztunku uwijam się przy Poli jak mysz przy porodzie. Pani doktor stwierdza, że nic nie stwierdza. Uszy w porządku, gorączki nie ma, mała przybrała zgodnie z planem, skóra czysta, brzuch miękki. Ale przy przystawieniu do piersi brzuch twardnieje, mała się napręża, czerwienieje - słowem - dzieje się. Każe brać probiotyk i oddać mocz do badania jutro z rana. 

Myślałam przez chwilę, że może jest przejedzona, bo przecież w między czasie odbijała, ulewała, w końcu wymiotowała. Ale to nie to. Próbowałam zmieniać pozycje karmienia i ostatecznie nie płakała przez całe 5 minut kiedy karmiłam ją na stojąco tak, że mała była w pozycji pionowej. Mój kręgosłup i mięśnie rąk - w szczątkach. Ostatecznie zaczęła zasypiać z ciepłą pieluchą na brzuszku przy dźwiękach suszarki. Peszek, bo akurat zbierałam jej mocz do badania. Nie mogła mi zasnąć z tym woreczkiem przyklejonym, bo już widziałam tam zaczerwienienia, po nocy byłoby ciężko. Dawaj małą na przewijak i ryk od nowa. Znów ekwilibrystyka by ją przystawić, po 10 minutach jedzenia zasypia. Nie wiem nawet ile zjadła, czy cokolwiek zjadła. Grunt, że coś się napiła, że śpi. Jak śpi to odpoczywa, niech zbiera siły.

I teraz sedno - być może problemy Poli związane są z naszą ostatnio wzmożoną aktywnością. Sobota - piknik, niedziela - grill, goście, poniedziałek - brak mamy, dentysta, wtorek - upał, środa - spacer, podróż, nowi ludzie, manewry samochodowe. Lekarka, Lady i wszystkie koleżanki Lady po fachu zgodnie twierdzą - wprowadzić znów rutynę i przystopować ze wszystkim. Faktycznie, podobnie było po świętach, po odwiedzinach, po wizytach wszelkich. Mała nie lubi jeść na tylnym siedzeniu i gdzieś tam się spieszyć. Lubi jak tata jest w domu a mama łazi od rana z piersią na wierzchu (no, prawie). Zalecenie lekarskie - mamy nie jechać jutro do teściów, odwołać niedzielnego grilla (przepraszam dziewczyny, przełóżmy to na kolejny weekend, ok? Może razem z Zuzi opracujemy jakiś pomysł na wykorzystanie przestrzeni do grillowania w Parku Śląskim?). Być może brakuje Poli stabilizacji i spokoju. Musimy spróbować.